Akademia Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie partnerem Nagrody Poetyckiej Orfeusz

Od X edycji partnerem Nagrody Poetyckiej Orfeusz im. K. I. Gałczyńskiego jest Akademia Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie. Studentki i studenci kierunku aktorstwo, pod opieką artystyczną pomysłodawcy współpracy – aktora i wykładowcy Łukasza Borkowskiego, pracują nad interpretacjami utworów z nominowanych do Nagrody tomów. Efekty ich działań są rejestrowane, a filmy z prezentacjami udostępniane w mediach społecznościowych Muzeum w Praniu i Akademii Teatralnej w cyklu „Poniedziałek z wierszem”. Adeptki i adepci aktorstwa rozpoczynają co roku swoją pracę od spotkania z osobami związanymi z Nagrodą. Jako pierwszy, wykład pt. „Podchodzić wiersz”, wygłosił poeta, dyrektor Muzeum K. I. Gałczyńskiego w Praniu, sekretarz Nagrody Wojciech Kass. Zaproszenie do otwarcia kolejnej odsłony przyjął poeta, juror Nagrody Bronisław Maj.

Wojciech Kass, po pierwszym sezonie współpracy napisał w liście do studentek i studentów:

(…) Wielokrotnie zastanawiałem się, jakiego głosu trzeba współczesnej poezji, aby mogła wybrzmieć w całym swoim spektrum, zarówno tym językowym i treściowym, aby na wierzch wiersza wyszły jej ukryte zbrojenia językowe oraz dramatyczny wydźwięk, chociaż – to trzeba dodać – tych rzeczy nie da się oddzielić, gdyż jak pisze Gotfried Benn, forma jest najwyższą treścią poezji. To po pierwsze, a po drugie – wiersz współczesny jest opisywalny zewnętrznie, wewnątrz zaś jest bezmiarem. Jakiego więc głosu? Tych młodych adeptów aktorstwa, których nie ogranicza jeszcze żadna teoretyczna wiedza ani jej praktyczne zastosowania, żadne konwencje ani manieryzmy, wyuczoność i nie daj Boże – uczoność, którzy do Akademii przyszli po edukację i drogowskazy, po wiedzę i chwyty, które ustala każde rzemiosło, także artystyczne, a jednocześnie coś istotnego, coś wyjątkowo kruchego i niewinnego wnosząc, coś jednorazowego i dlatego na wagę złota, coś z pierwotnej intuicji i dziecięcej wrażliwości, a co łatwo  można zatracić poprzez edukacyjne upupienie. Zakneblować manierą mizdrzenia, paletą min, wachlarzem sztuczek, niestety zawsze sztucznych, wymyślonych. Jakiego więc głosu trzeba było tej poezji? Naturalnego i autentycznego, nie zepsutego recytatorskim i deklamacyjnymi szkołami, głosu, który wciąż dziwi się samemu sobie, który wygłasza literę słowa tak, jak oddech wyraża życie. Co tu napisałem zilustrowali swoimi prezentacjami wierszy młodzi adepci aktorskiego rzemiosła (…)

Zapraszamy do śledzenia stron Muzeum oraz Akademii na Facebooku i oglądania interpretacji młodych adeptów sztuki aktorskiej.